میخواستم بگم ما ها، ما نرمال ها تو این دنیای بیش از حد بزرگ، تقریبا تو هیچی، هیچی شاید نباشیم، بهترین که عمرا ولی بهتر رو هم با شک هستیم، سخته پذیرفتنش، ولی ما تو بهترین حالت میتونیم تو نیمه‌ی چهارم منهنی نرمال باشیم، دو واریانس جلو تر از میانگین، خب خوبه، میخوام بگم باید برای خودمون زندگی کنیم، جمله ای به غایت کلیشه ای، ولی خب این جمله وجود داره دیگه، این هست، ما خودمونیم، هیچکس از ما ومی نداره بهترین باشیم، یا حتی بهتر. ما هستیم، هستیم و از این بودن لذت می‌بریم، حالا وما لذت هم نه، میشه بود و حتما لذت هم نبرد، لذت مفهومیه که تو قرن بیستم یا بیست‌و یکم، نمیدونم چندم، اونو لوس کردیم، باید بود، هر جای این منهنی نرمال، پایین، بالا، باید بود. 
درباره این سایت